«Ամեն ինչի կարիք ունենք»․ արցախցի Գրիգորյանների 9 հոգանոց ընտանիքն ապրում է ծանր պայմաններում․ ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ
Արցախցի 7-ամյա Գոռը Գրիգորյան բազմանդամ ընտանիքի 5 երեխաներից մեկն է։ Սեպտեմբերյան պատերազմը դեռ թարմ է փոքրիկ տղայի հիշողություններում։ Հիմա չեն վախենում, բայց ընտանիքի ավագ դուստրը՝ Զոյան, խոր հոգոց հանելով ասում է՝ էստեղ ապահով է, բայց լավ չէ։
Ընտանիքի ավագ անդամներն ավելի ծանր են տանում Արցախից բռնի տեղահանությունը․ նրանք դողացող ձայնով են խոսում կորցրած հայրենիքի մասին։
87-ամյա Սուրիկ պապն ընտանիքի ավագն է․ ողջ կյանքն ապրել է Մարտակերտի Աշան գյուղում, հասցրել է 4 պատերազմ տեսնել, մասնակցել դրանցից երկուսին։ Ասում է՝ կնճիռներից յուրաքանչյուրը պատերազմի մեկ օրվա հետևանքն է, իսկ ամենախորը կնճիռը սեպտեմբերի 19-ը բերեց։
Ինչպես արցախցիների մեծ մասը, այնպես էլ Գրիգորյան ընտանիքը մեծ հույսեր էր կապում ռուս խաղաղապահների հետ։ 67-ամյա Զոյա Գրիգորյանն ասում է՝ չէին հավատում նման զարգացումների։
Արթուրը Տիկին Զոյայի և Սուրիկ պապի 7 զավակներից մեկն է․ 44-օրյա պատերազմին մասնակցելուց հետո համալրել էր աշխարհազորայինների շարքերը։ Սեպտեմբերի 19-ին հակառակորդի գրոհի ելքը կանխորոշված է համարում, իսկ ռուս խաղաղապահների անգործությունից հիասթափված է։
Գրիգորյան ընտանիքը գաղթի ճամփան բռնում է սեպտեմբերի 29-ին։ Ճանապարհը մինչև Գորիս երեք օր է տևում, իսկ մեկ օր անց արդեն Արարատի մարզի Սայաթ-Նովա գյուղում են հաստատվում, որտեղ ամսական 100 հազար դրամով կարողանում են կիսաքանդ մի տուն վարձակալել։
Ընտանիքն արդեն մեկ ամիս է՝ չի ստացել պետության կողմից տրամադրվող 50 հազարական դրամները, ինչն ավելի է ծանրացնում սոցիալական վիճակը։ Բացի դրանից՝ ստիպված են երեխաներից մեկին առողջական խնդիրների պատճառով պարբերաբար Երևան՝ հիվանդանոց տանել։
Դիանայի համար տեղի ունեցածը կրկնակի ցավալի է, քանի որ Արցախում է թողել ծնողների շիրիմները։ Արցախ վերադարձ են փափագում նաև փոքրիկները։ Մայրը պատմում է՝ երեխաներն ամբողջ օրը վերադարձի մասին են խոսում ու հայրենասիրական երգեր երգում։
Մեծահասակներն իրենց վերադարձն Արցախ հնարավոր են համարում միայն այն դեպքում, եթե ադրբեջանցիների հետ առնչություն չունենան։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
Ռոզա Վարդանյան