«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է հասարակական–քաղաքական գործիչ Գուրգեն Եղիազարյանը
– Պարո՛ն Եղիազարյան, շուտով կլրանա Կարեն Կարապետյանի վարչապետության մեկ տարին: Ինչպե՞ս կգնահատեք նրա գործունեությունը:
– Դրական:
– Եվ ինչո՞վ է դա հիմնավորված:
– Այն թոհուբոհի միջով, որ անցավ վարչապետը, դրանից հետո արդյունքը համարում եմ խիստ դրական:
– Բայց, համենայնդեպս, տնտեսության մեջ տպավորիչ հաջողություններ չկան:
– Հայաստանում տպավորիչ հաջողության հասնել հնարավոր չէ: Տասը տարի տևող տոտալ թալանից հետո հնարավոր չէ մեկ տարում շոշափելի և լուրջ հաջողությունների հասնել:
Մենք այն երկիրն ենք, որտեղ մարդուն նշանակում են վարչապետ, հետո նույն այդ վարչապետի դեմ ցույցեր են կազմակերպում` չթողնելով որ նա աշխատի: Օրինակ, Հովիկ Աբրահամյանն իր վարչապետության երեք տարիներին անընդհատ եղել է ցնցումների մեջ:
Նույնն էլ նոր վարչապետի` Կարեն Կարապետյանի պարագայում էր: Իհարկե, նրանից օգտվեցին, նրա միջոցով հանրապետական կուսակցությունը խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ մեծ ձայներ ստացավ: Սակայն այդ ձայները ստանալուց հետո, երբ արդեն խորհրդարանում ունեին բացարձակ մեծամասնություն, սկսեցին խաղեր տալ վարչապետի դեմ:
– Ինչո՞ւ եք այդպես կարծում: Ի՞նչ հիմքով:
– Մի երկու ամիս առաջ Սերժ Սարգսյանը գնաց կառավարություն և այնտեղ հայտարարեց, որ այլևս վարչապետին չպետք է խանգարեն: Եթե չէին խանգարում, ապա ինչո՞ւ վեր կացավ ու գնաց այնտեղ:
– Բայց մեր երկրում, որտեղ իշխանական բուրգ է ձևավորված, հնարավոր չէ խանգարել, եթե վերևում դա չեն ուզում:
– Այսօր միայն մեկ մարդ կա: Նա էլ ում ուզի, կխանգարի: Էլ ներքև–վերև չկա: Սկսած` դատարաններից, վերջացրած ամենաշարքային պաշտոնյայով: Վերևներն ու ներքևները մեկ մարդ է, որի անունն է Սերժ Սարգսյան:
– Դա վարքագի՞ծ է, այո՞, կապված բոլոր վարչապետերի հետ:
– Դե, մեկի վրա պետք է բարդե՞ն ամեն ինչը, թե` ոչ: Այն ժամանակ բարդեցին Հովիկ Աբրահամյանի վրա: Հետո եկավ Կարեն Կարապետյանը: Նույնն էլ կատարվում է նրա հետ:
– Եվ այս ամենի վերջը ո՞նց է լինելու. ինչպե՞ս եք այն տեսնում:
– Վերջը միայն մեկն է լինելու` այդ մարդը պարտավոր է հասկանալ, որ պետք է գնա:
Բայց այսօր, սազը առած, ՀՀԿ–ի կարկառուն դեմքերով սկսել են գովերգել Սերժ Սարգսյանին, որպես հասարակական–քաղաքական եզակի գործչի, որպես եզակի մենեջերի, եզակի լուրջ մարդու, ով մտածում է մեր ապագայի մասին: Սկսել են նաև նորից խոսել ապահով Հայաստանի մասին: Բայց թույլ տվեք ասել, որ, Սերժ Սարգսյանի գալով, Հայաստանը ոչ մի րոպե ապահով չի եղել: Զորօրինակ հոկտեմբերի 27–ը, երբ Սերժ Սարգսյանը ղեկավարում էր երկրի ԱԱԾ–ն:
Հիշենք, խորհրդային ժամանակներում, երբ բանվորին շինհրապարակում որևէ բան էր պատահում, տրեստի կառավարիչին աշխատանքից հեռացնում էին: Հաջորդը`դարեր շարունակ Խոսրովի անտառը իր համար կար, գոյատևում էր: Բայց այս վերջին տասը տարվա ընթացքում կերան անտառը: Նաև իրենց մեղքով եղավ այս հրդեհը:
– Այսինքն` միտումնավո՞ր էր հրդեհը:
– Չեմ մտածում, թե միտումնավոր էր: Բայց այն, ինչ արել էին անտառի հետ, պետք է վերջանար նման հրդեհով: Կամ եթե ջերմաստիճանը 42–ի էր հասնում, ապա ինչո՞ւ շրջակա գյուղերի բնակչությանը չհանեցին հերթապահության: Կամ ինչո՞ւ հենց իրենք այդ հերթապահությունը չկազմակերպեցին:
Խոսրովի անտառ–արգելոցը մինչ օրս ջրափոսեր չունի, այնտեղ տեղակայված չեն ջրային պաշարներ նման դեպքերի համար: Բայց չէ՞ որ միլիոնավոր դոլարներով դրամաշնորհներ ենք ձեռք բերել նման նպատակների համար:
Կամ ամենաթարմ դեպքի մասին: Դուք հասկանո՞ւմ եք, թե մեր հեռուստատեսությունն ինչով է կերակրում ժողովրդին: «Նաիրիտի» հրդեհից հետո ասում էին, որ ծուխը վնասակար չէ մարդկանց համար: Մինչդեռ այն կանցերագեն է: Այսինքն` հետագայում մարդիկ կարող են հիվանդանալ քաղցկեղով:
Կամ խոսում են ինչ–որ ծծումբի մասին, որն ընդհանրապես այնտեղ չկա: Համարյա այնպես էին ներկայացնում, որ այդ ծուխն անգամ կարող է օգտակար լինել:
Ահա այսպիսի համընդհանուր կեղծիք է տիրում մեր երկրում:
Ահա այսպիսի ապահով Հայաստանում ենք ապրում մենք:
Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում
