Factor TV–ի հարցազրույցը «Սև հովազ» ջոկատի հրամանատար Ռուստամ Գասպարյանի եղբոր՝ Սերոբ Գասպարյանի հետ
-Պարո՛ն Գասպարյան, խորհրդարանում Կառավարության հետ հարցուպատասխանի ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը նշեց, որ մինչև արցախյան հակամարտությունը Շուշիում բնակչության 90 տոկոսը եղել են ադրբեջանցիներ։ Դուք սրա շուրջ ի՞նչ տեսակետ ունեք։
-Ըստ Նիկոլի՝ Հայաստանն էլ հայերինը չի։ Այսինքն, եթե Հայաստանում ժամանակին ապրել են ադրբեջանցիներ՝ Մասիսի գյուղերում, եթե մեծամասնությունն իրենք են եղել, դա նշանակում է՝ պատկանում է Ադրբեջանի՞ն։ Ես մի անգամ ասացի՝ սա մի հատվածի ուղեղների լվալ է․ նա ինքը ժամանակին մարդկանց էր ուղարկում՝ նկարում էին Շուռնուխը, Դավիթ Բեկը ու ասում էին՝ սա ադրբեջանական տարածք է եղել։ Հարց՝ ե՞րբ է ստեղծվել Ադրբեջանը, դրանից առաջ ո՞ւմն էր, միգուցե ասեք՝ թաթարներինը, մոնղոլներինը կամ չինացիներինը։ Միշտ ասում եմ, բայց մարդիկ չեն կարողանում հասկանալ․ ես ոչ մեկի չեմ պատկանում, խոստացել եմ, որ եղբորս գաղափարախոսությունը մինչև մահ տանելու եմ, շարունակելու եմ նրա գործը։ Նա ասում էր՝ ազգ, հայրենիք, հավատ․․․ ես դրանց կրողն եմ։ Ես չեմ պատկանում ո՛չ ընդդիմությանը, ո՛չ իշխանությանը, խոսում եմ ճշմարտությունը։ Նիկոլն այսօր իր պոպուլիզմով, մանիպուլյացիայով կարողանում է մարդկանց մտքերը շեղել, ուղեղները լվանալ, այնպես է խճճած մտքերը, որ եթե մարդուն հայհոյես՝ չի հակադարձի, բայց երբ խոսում ես Նիկոլի մասին, որ նրա Կառավարությունը ձախողել է, սրանք սկսում են հարձակվել քո վրա։
-Դուք Ձեր եղբոր և նրա որդու ցավալի մահվան առնչությամբ նշել էիք, որ ունեք որոշակի կասկածներ՝ շեշտելով, որ Բայրաքթարը չէր կարող չորս հոգու հարվածել։ Կխնդրեմ՝ մանրամասնել։
-Եկեք այդ հարցին չպատասխանեմ։ Ես հետաքրքրվում եմ այդ հարցով։ Եթե կունենամ լիարժեք, 100 տոկոսանոց ինֆորմացիա, կխոսեմ։ Բայց չեմ կարծում, որ այս իշխանությունների օրոք կբացահայտվի ինչ-որ բան։
-Դուք վստա՞հ եք, որ Ձեր եղբայրն այդ օրը թիրախավորված է եղել։
-Միանշանակ, թիրախավորված էր, որովհետև չէին կարող թուրքական ու ադրբեջանական լրատվականները նրան խոցելուց 20 րոպե հետո արդեն համացանցում գրել, որ Հովազին խոցեցին։ Գրեցին ու սկսեցին տոնել, ասել, որ 90-ականներին Հովազը 3 անգամ «Գորշ գայլերին» ծնկի բերեց։
-Նիկոլ Փաշինյանը խորհրդարանում ևս մեկ անգամ նշեց, որ պատերազմը դադարեցնելու բոլոր տարբերակներում Շուշին էլ պետք է հանձնվեր։ Ինքներդ լինելով ռազմի դաշտում՝ ինչ եք կարծում՝ իսկապե՞ս Շուշիի հարցը դրված է եղել ի սկզբանե, և եթե ոչ՝ հնարավորություն կա՞ր պահելու Շուշին ու Հադրութը։
-Գիտեք՝ հոկտեմբերի 12-ին, երբ մեզ տեղափոխեցին Հադրութ, այնտեղ շատ քիչ թուրքեր կային՝ մինչև 100 հոգի, և կարելի էր կես ժամում Հադրութը հետ վերցնել։ Մենք ասացինք՝ Հադրութը վերցնենք, բայց մենք չունեինք թիկունքը, որը կպահեր մեզ։ Ինչպես միշտ՝ Նիկոլը ստում է․ նա ասաց՝ իբր 25-30 հազար զինվոր է փրկել։ Հայկական բանակը 40-45 հազար է, այսինքն՝ արդեն 30 հազարն Արցախում էին, մենք չունեինք մեր թիկունքը պահող։ Ամեն ինչ ծրագրավորված էր։ Ես գիշերվա ժամը 10-ից 10։30-ը, երբ խփեցին, եղբորս որդին մահացավ, իսկ եղբորս տեղափոխում էինք Ստեփանակերտ, 70 կմ է այդ ճանապարհը։ Ես մեքենայի լույսերը միացրած, առանց վախենալու, որ անօդաչուն կխփի՝ 70 կմ-ի վրա մի զինվորական չեմ տեսել։ Եվ Հադրութից մինչև Ստեփանակերտ կարող էին շարժվել թուրքական մեքենաները՝ առանց որևէ խոչընդոտի։ Ես տեսել եմ անկազմակերպ, բարդակ վիճակ՝ ո՛չ զենք կար, ո՛չ կապի միջոց։ Եթե մենք դիրքերից զենքեր էինք գտնում, դրանցով էինք կռվում։
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում։
Մերի Մարտիրոսյան
