Քաղաքականություն
30.09.2020 | 17:42
Թուրքիան կարող էր զսպող դերակատարություն ունենալ իր «եղբայր» Ադրբեջանի համար՝ օգնելով խուսափել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության էսկալացիայից։ Սակայն Անկարան մեծ սիրով այն ավելի թեժացնում է, ասվում է DW-ի ռուսական ծառայության հրապարակած վերլուծությունում։
Հոդվածագիրը հիշեցնում է, որ թուրքական բանակը դեռ ոչ վաղ անցյալում համատեղ զորավարժություններ էր անցկացնում Բաքվի հետ՝ ադրբեջանցիներին հրահրելով արշավ սկսել ընդդեմ Երևանի, անգամ ինքն է սպառնացել Հայաստանին։
Այն բոլոր վայրերում, որտեղ Թուրքիան Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի ղեկավարությամբ հանդես է գալիս խաղաղապահի դերում՝ լինի դա Կովկասը, Սիրիան կամ Լիբիան, պատերազմը, պարզվում է, սարերի հետևում չէ։ Էրդողանն իր ռազմանավերն ուղարկում է Հունաստանի ափերը՝ հաշվի չառնելով ՆԱՏՕ-ի ու միջազգային իրավունքի շրջանակում իր գործընկերների կարծիքը։ Էրդողանի նպատակն է՝ Թուրքիան վերածել տարածաշրջանային գերտերության, այդ թվում՝ բռնության միջոցով։ Այսպես թե այնպես, Էրդողանը շահագրգռված չէ Կովկասում հաստատուն խաղաղության հաստատմամբ։
Ազդեցության ամրապնդման կամ դրա հրապարակային ցուցադրման առումով խոսքը գնում է նաև Ռուսաստանի մասին։ Երևանում Մոսկվայի ազդեցությունը դժվար է գերագնահատել։ Ցանկացած հայկական կառավարություն գիտակցում է, որ երկրի անվտանգությունը չի կարող ապահովված լինել առանց Մոսկվայի։
Ռուսաստանը ոչ միայն Հայաստանին զենք է մատակարարում, այլև այնտեղ տեղակայել է իր հազարավոր զինվորների։ Սակայն, այնուամենայնիվ, Մոսկվան շահագրգռված չէ ԼՂ հակամարտության խաղաղ կարգավորման հարցում։ Մոսկվան ցանկանում է պահպանել ստատուս-քվոն և լավ հարաբերություններ ունենալ ինչպես Երևանի, այնպես էլ Բաքվի հետ։ Դա թույլ կտա Ռուսաստանին բախումների դեպքում իրեն գերտերություն երևակայել։
Այսպիսով՝ Ռուսաստանն ու Թուրքիան իրենց սեփական շահերն են հետապնդում։ Հենց այս պատճառով էլ այս հակամարտությունը ժամանակ առ ժամանակ սրվում է, հատկապես, երբ տնտեսական իրավիճակը վատթարանում է, իսկ իշխանությունները ցանկանում են հանրության ուշադրությունը շեղել սեփական սխալներից ու խնդիրներից։
