Պերճ Ադամն արդեն 38 տարի աշխատում է որպես ատամնաբույժ։ Հայկական միջավայրում չի մեծացել, բայց հայերեն գրել-կարդալ գիտի։ Սիրիական փոքր քաղաքում՝ Բանյասում, ընդամենը 20 հայ ընտանիք է եղել, նույնիսկ եկեղեցի ու դպրոց չեն ունեցել։ 2010 թվականին կնոջ և դստեր հետ Հայաստանի քաղաքացիություն ստացան, երբ Սիրիայում պատերազմը դեռ չէր սկսվել։
«2011 թվականին սկսվեց պատերազմը, համբերեցինք այս տարի, մյուս տարի։ Կարող եմ ասել՝ 4-5 անգամ ազատվել են մահից։ Ես հիմա էսպես որ հետդ խոսում եմ, չգիտես՝ հրթիռը կգա սենյակդ կմտնի, կմահանաս, թե չէ։ 5 տարի տոկացինք, տոկացինք, տեսանք, որ այլևս հույս չկա, որ մնանք»,- ասում է Պերճ Ադամը։
Երեխաները՝ որդին և դուստրը, մեկնում են Ամերիկա՝ ուսանելու։ 2 էլ ապագա բժիշկներ են։ Իսկ Պերճը կնոջ հետ 2015 թվականի օգոստոսին ուղևորվում է Հայաստան։
Նրա դիմաց փակվող դռները շատ էին, բայց Պերճը չէր հուսահատվում։ Ի վերջո, գտավ աշխատանք, որտեղ Սիրիայից եկած հայրենակիցների համար նաև զեղչեր էին գործում։ Արդեն 2 տարի է՝ այլ ստոմատոլոգիական կլինիկայում է աշխատում։ Հայաստանում ևս ճանաչում է ձեռք բերել։ Մինչև կորոնավիրուսը հաճախորդների պակաս չուներ։
«Եթե 100 հազարի աշխատում էինք, կարող եմ ասել՝ քառորդը իջավ քովիդի ժամանակ, ինչ անենք», -նշում է նա։
Խոստովանում է՝ համավարակի պայմաններում ատամնաբույժները ռիսկի խմբում են։ Հակահամաճարակային կանոնների պահպանումը չի փրկել Պերճ Ադամին վարակվելուց։ Պատերազմի օրերն էին, հիվանդության ընթացքը՝ ծանր։ Չի հոսպիտալացվել սեփական ցանկությամբ։ Ավելի քան 1 ամիս տանից դուրս չի եկել։ Հիմա էլ է զգույշ, հատկապես՝ պացիենտների հետ։
Ասում է՝ արդեն 62 տարեկան է, բայց շարունակում է աշխատել։ Պերճ Ադամը խոստովանում է՝ կյանքը դժվար է, բայց ապրել պետք է։
«Քովիդն էլ է պատերազմ, Ղարաբաղն էլ է պատերազմ, կյանքն ամենն է պատերազմ։ Մենք արդեն Սիրիայի քանի պատերազմներն անցել ենք։ Պիտի ապրես, հետ պիտի չնայես»,- շեշտում է նա։
Մանրամասները՝ տեսանյութում:
Իրինա Մկրտչյան
Տեսանյութը պատրաստվել է Տեղահանված և տեղի բնակչության տնտեսական և սոցիալական մասնակցություն ծրագրի շրջանակում՝ Գերմանական միջազգային համագործակցության ընկերության (ԳՄՀԸ) աջակցությամբ ու Գերմանայի Տնտեսական համագործակցության և զարգացման պետական նախարարության, Վրաստանի Զավթված տարածքների, ներքին տեղահանվածների աշխատանքային, առողջապահական և սոցիալական հարցերով նախարարության և «Դոյչէ Վելլե» ակադեմիայի հետ համագործակցության շրջանակում։ ԳՄՀԸ-ն չի կրում որևէ պարտավորություն կամ պատասխանատվություն տվյալ նյութի հստակության, իրավունակության և վստահելիության հարցում։
