Ալիևը վճարում է Կրեմլի ծառայությունների դիմաց՝ ՌԴ-ի հետ դաշինք կազմելով․ սա պատերազմի շարունակությունն է․ Սարո Սարոյան. ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ
Քաղաքականություն
22.02.2022 | 20:32Factor TV-ի հարցազրույցը քաղաքագետ Սարո Սարոյանի հետ
-Դոնբասի շուրջ ստեղծված իրավիճակը, փաստորեն, իր կիզակետին հասավ, բայց ոչ ռուսական ներխուժման տեսքով, ինչպես վերջին շրջանում կանխատեսվում էր: Ռուսաստանի նախագահը ճանաչեց Դոնեցկի և Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետությունների անկախությունը: Ձեզ համար սա սպասելի՞ սցենար էր:
-Այո՛, ինձ համար սպասելի սցենար էր, բայց անպես չէ, որ ռուսական զինտեխնիկան հիմա Դոնեցկ չի մտնում: Բնականաբար, եթե երբևէ մեծ տեղաշարժեր կատարվում են, կատարվում են նաև իրավական ապահովագրումն իրականացնելով: Այնպես որ՝ այդ հանրապետությունների ճանաչման գործընթացն իրավական գործընթաց է մատնանշում, որը պետք է ընթանա նաև քաղաքական, ռազմական և այլ բաղադրիչներով: Պետք չէր մտածել, որ սկզբից ներխուժումը կլինի, հետո ճանաչումը․ դա տրամաբանական չէր լինի:
-Ներխուժում ռազմական ագրեսիայի տեսքով՝ այդպիսին էին հավանական սցենարները, որոնց մասին բարձրաձայնվում էր:
-Դա էլ մի քիչ այդպես չէ։ Բնականաբար, ցանկացած կողմ կարիք ունի հիմնավորելու, որ ինքը պատերազմը չի սկսել, հատկապես՝ այսպիսի մեծ տեղաշարժեր իրականացնելու տեսանկյունից: Հիմա էլ եթե ինչ-որ մարդիկ մտածում են, որ ռազմական գործողությունների ակտիվ փուլը միանգամից կլինի, այդպես չէ։ Պետք է հիմքեր նախապատրաստել, ավտոմատային զենքերի կրակոցներից դրանք պետք է վերածվեն զինատեսակների ավելի լայն կիրառման, այնպես, որ ոչ ոք չկարողանա տարբերել, թե ով սկսեց, ով էր առաջին կողմը, ով՝ երկրորդ կողմը և այլն: Տրամաբանությունը դա է հուշում: Այլ հարց է, թե էսկալացիան մինչև ուր կհասնի, բայց այն, որ ցանկացած կողմ փորձելու է հիմնավորել, որ ինքը չի սկսել, դիմացինն է սկսել, բոլոր պատերազմներում այդպես է: Մի խնդիր կա. եթե կողմերից մեկը վստահ է, որ ամբողջ աշխարհաքաղաքական կենտրոններն իրեն հնարավորություն են տալիս սկսել ռազմական գործողություններ, այդ ժամանակ կարող է լինել այնպես, որ տվյալ կողմը գնա սրացման՝ միանգամից: Դրա համար իրավական հիմքեր են պետք: Մնացած բոլոր դեպքերում, եթե ռազմական գործողությունները պետք է լայնամասշտաբ դառնան, խնդիր կա առաջին հերթին խճճել, որպեսզի իրավական առումով այդ հարցը մնա, թե իսկապես ով է ճիշտ, ով՝ սխալ, ով սկսեց, ով՝ շարունակեց:
-Իսկ էսկալացիան, Ձեր կարծիքով, մինչև ո՞ւր կգնա: Այս դեպքում հիմնական ուժային կենտրոնները խոսում էին Կիևի դիրքերից: Այսինքն՝ Կիևը կարո՞ղ է վստահ լինել, որ ուժային կենտրոններն իրեն կաջակցեն, եթե մինչև վերջ ինքը գնա էսկալացման:
-Նախ՝ այնպես չէ, որ ուժային բոլոր կենտրոնները Ուկրաինայի կողմն են, ինքը՝ Ռուսաստանն էլ մեծ ուժային կենտրոն է: Բացի այդ՝ կա նաև Չինաստանի խնդիրը, որը տվյալ իրավիճակում, բնականաբար, շատ ավելի շահագրգռված է ռուսական դիրքերն ամուր պահելով: Եվ դա կապված է այն մրցակցության հետ, որը կա աշխարհում Արևմուտքի և Չինաստանի միջև: Սա, ի տարբերություն Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի, այլ իրավիճակ է, այստեղ ուժային կենտրոնները մի կողմում չեն խմբավորված։ Այս տեսանկյունից խնդիր է դառնում, թե ռազմական գործողություններն ինչպես կծավալվեն և մինչև ուր կհասնեն: Հասկանալի է, որ նման ուժային կենտրոնները զինված են միջուկային զենքով, և նրանց մասնակցությամբ լայնածավալ պատերազմները շատ վտանգավոր հետևանքներ կարող են ունենալ: Ամեն դեպքում, ես մնում եմ այն կարծիքին, որ դեռևս գործընթացը նոր է սկսվում, ռազմական գործողությունները դեռ առջևում են… Բավականին մեծ տեղաշարժեր են սպասվում: Կա՞ն, արդյոք, այնպիսի ուժեր, որ կարող են նման գործողությունները կանխել, սա հարց է: Կարծում եմ՝ այն խնդիրները, որ իրենց առաջ դրել են աշխարհաքաղաքական որոշակի ուժեր, առանց պատերազմի լուծել հնարավոր չէ:
-Այսինքն՝ պատերազմն անխուսափելի է, պարզապես ժամանակի հա՞րց է՝ ըստ Ձեզ:
-Այո՛: Վերջին ամիսների քաղաքական տեղաշարժերն էլ են շատ բան ապացուցում… Պետք է հասկանալ, որ ուժային կենտրոնների, տերությունների, վերպետական կազմակերպությունների մոտ կան խնդիրներ, որոնք չեն կարող լուծվել այլ կերպ, քան պատերազմական ճանապարհով ընթանալն է:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
Թամարա Հակոբյան