Վաղվա առաջնորդը գնում է երկրից, մնում են կատարածուները․ Գոռ Հարությունյան
Հասարակություն
25.11.2017 | 14:07Factor.am-ը Հայաստանից ուղեղների արտահոսքի, էվոլյուցիոն ճանապարհով փոփոխությունների գնալու և այլ թեմաների շուրջ զրուցել է երիտասարդ բանաստեղծ, գրականագետ Գոռ Հարությունյանի հետ։
-Գոռ, Հայաստանում մշակույթի, արվեստի մարդկանց նկատմամբ պետական քաղաքականությունը Ձեզ բավարարու՞մ է։
-Պետական քաղաքականությունը, իհարկե, բարձիթողի վիճակում է, որպեսզի որևէ դրական տեղաշարժ գրանցվի, վերևներում մի գիշերում պետք է մի լավ երազ տեսնեն։ Պետք է հրաշքներ լինեն։ Եթե նույն կլանը երեսուն տարի ղեկավարում է, ու ոչինչ չի փոխվում, ի՞նչ կարող ենք առաջարկել։ Օրինակ՝ Լևոն Մկրտչյանը՝ որպես կրթության և գիտության նախարար «պիտուշ» նախարար է, մի քանի անգամ նշանակվեց, բայց ինքն ի՞նչ պետք է փոխեր կամ փոխի համակարգում, կամ մշակույթի նախարար Արմեն Ամիրյանն ի՞նչ պետք է փոխի։ Դրանք ընդամենը քաղաքական պաշտոններ են, վերևներում ոնց որոշում են՝ իրենք այդպես էլ անում են։ Ի սեր Աստծո, ինձ ոչ մի բան արդեն հույս չի ներշնչում, միայն ես եմ իմ հույսը։
-Ձեր բանաստեղծ ընկերներից շատերը լքել են Հայաստանը։ Ուղեղների արտահոսքը կանխելու համար ի՞նչ է հարկավոր։
-Դա ուղղորդված պետական քաղաքականություն է, այնքան ուղեղ, ինչքան իրենց պետք է՝ պահում են, մնացածին արտագաղթի ճանապարհն են ցույց տալիս։ Ցավոք, ամենօրյա ռեժիմով է օրակարգում մերպեսների արտագաղթելու հարցը: Ոլորտում պետք է բան փոխվի, որ ինձ նման մարդը մնա Հայաստանում։ Ուղեղների արտահոսքն, իհարկե, աղետ է․ լավագույն մասնագետը, մտածողը վաղվա առաջնորդը գնում է երկրից, մնում են կատարածուները՝ մարդիկ, որոնք հրաման են կատարում։
-Ձեր կարծիքով՝ պետք է, որ Հայաստանում օրենք փոխվի՞, թե՞ առավել նպատակահարմար է կենտրոնանալ եղած օրենքները բոլորի համար հավասարաչափ կիրառելու վրա։
-Միայն օրենքով, պրոտոկոլներով, կառավարության որոշումներով կեցության հարց չի լուծվում, պետք է լինի գիտակցություն։ Որ վերևներում հավաքվեն, ասեն՝ տղերք, վաղը առավոտյան արթնանալու ենք ու այլևս այսպես չենք ապրելու։
-Դուք խոսում եք բարոյական արժեքների՞ մասին։
-Իհարկե, եթե այդ արժեքները չեղան, ինչ օրենք ուզում են՝ ընդունեն, անիմաստ է։
-Դուք հեղափոխության կողմնակի՞ց եք։
-Հեղափոխություններին դեմ եմ եղել բոլոր ժամանակներում։ Իմաստ չունի զենք վերցնել, գնալ նախագահին կամ վարչապետին սպանել։ Ներեցեք, բայց մենք այդ փորձը ունենք, և այդ մոտեցումը երբեք չի կարող լավ բանի հանգեցնել։
-Այդ դեպքում ի՞նչ եք առաջարկում։
-Ուղեղների հեղափոխություն։ Եթե զսպանակը վերևից չի աշխատում, ներքևից են սեղմում։ Որ վերևներում վերջապես հասկանան՝ գործ ունեն ինտելեկտուալ ժողովրդի հետ։
-Դուք նաև մանկավարժ եք, իսկ հատկապես վերջին շրջանում շատ է խոսվում դպրոցների, բուհերի կուսակցականացման մասին, նման խնդիր տեսնու՞մ եք։
-Ուսումնական հատատություններն ամենաթույլ օղակներն են և, բնականաբար, կարելի է հանգիստ այդ ներվի վրա խաղալ։ Մենք ունենք ուսուցիչ, որը տնօրենին մի քանի հազար դոլար է տվել, որ գործի ընդունվի, ունենք տնօրեն, որը դրա կրկնակին է վճարել վերին օղակին, որ տվյալ պաշտոնը զբաղեցնի։ Բնական է, որ նրանք պետք է անեն ամեն ինչ, որ դուր գան իշխանությանը, որովհետև այդ օղակից իրենց գումարը հետ ստանալու նպատակ ունեն։ Վերին օղակից այդ մարկանց երեսուն տարի շարունակ հետևողականորեն բարոյալքել են, սա է խնդիրը։ Ոչ ադեկվատ հաստավիզները դարձել են բուհերի ղեկավարներ, սուտ վիճակագրություն են ներկայացնում, այնինչ բոլորն էլ քաղաքականացված են՝ ուսխորհրդի նախագահներից սկսած։
-Ի՞նչ եք կարծում Ձեր նշած պայմաններում երիտասարդ մտավորական խավը ի՞նչ պետք է անի։
-Ինձ ուրախացնում է մեր երիտասարդությունը՝ բավական ադեկվատ և ըմբոստ, պահանջատեր։ Կարծում եմ՝ նրանք են մեր հույսը, այսինքն՝ էվոլյուցիոն ճանապարհով միայն կարող ենք ունենալ դրական տեղաշարժեր։
Աննա Բաբաջանյան